Από τα επικήδεια που διάβασα, περισσότερο μου εντυπώθηκαν τούτα τα λόγια του Μάριου Πλωρίτη: "Όσο οδυνηρή ήταν χτες το βράδυ η είδηση, άλλο τόσο έμοιαζε απίστευτη....
Άκουσα τη φωνή που με καλούσε πάλι και βημάτισα προς τα εμπρός, από εκεί που νόμισα ότι ερχόταν, παραμερίζοντας με τα χέρια όλα αυτά τα αντικείμενα που αιωρούνταν και κολλούσαν πάνω μου....
Το λεύκωμα αυτό, με την πλούσια εικονογράφηση, περιλαμβάνει ένα χρονολόγιο με τους κυριότερους σταθμούς της σταδιοδρομίας των δύο μεγάλων ηθοποιών, έναν αναλυτικό κατάλογο με τις παραστάσεις και τις ταινίες στις οποίες έλαβαν μέρος, ένα απάνθισμα από τις κριτικές που γράφτηκαν γι αυτούς, και έναν κατάλογο με τα θεωρητικά κείμενα του Αλέξη Μινωτή, τα οποία αποτελούν και την πνευματική διαθήκη του στο χώρο του θεάτρου....
Η μεγάλη πρωταγωνίστρια εξιστορεί τη θεατρική της διαδρομή, ξεναγώντας τον αναγνώστη από τα παρασκήνια ώς τη σκηνή, και από τις πρόβες ώς τις παραστάσεις....
Οι μεγάλοι μας κωμικοί, οι χαρισματικοί αυτοί τύποι, που κάθε μέρα, ελέω TV, έρχονται στα σπίτια μας, σαν δικοί σας άνθρωποι, της οικογένειας, για να μας χαρίσουν το γέλιο, τη χαρά, την αισιοδοξία, είχαν και την αθέατη πλευρά τους, την άγνωστη στο μεγάλο κοινό όψη τους....
Σπάνια ένας καλλιτέχνης ταυτίστηκε τόσο πολύ με το κοινό και σπάνια ένα κοινό αναγνώρισε σε τόσο μεγάλο βαθμό τον εαυτό του στο πρόσωπο ενός καλλιτέχνη....