-

-

-

Ένα βράδυ μου λέει η γιαγιά: «έλα να σου μάθω να πλέκεις»...

«Σύννεφα αθώων ηφαιστείων...

Μία συλλογή διηγημάτων για τον άνθρωπο και τα όνειρα...

Ένας άντρας σέρνει τη λύπη του σε σκοτάδια και ερημιές...

Τι αγωνιά να γράψει στο χαρτί κουζίνας η θεία Ουρανία; Τι μνήμες ξυπνούν ξεχασμένες στα συρτάρια της γιαγιάς οικογενειακές φωτογραφίες; Θα σταματήσει ο νεκρός πατέρας τις μεταμεσονύχτιες επισκέψεις; Θα παραμείνει αήττητος ο Θάνατος μπροστά στην ετοιμόγεννη γάτα; Κι η στέρφα του χωριού πότε θα γίνει μάνα; Μικρά οικογενειακά στιγμιότυπα...

Αξιοποιώντας τη μακρά και γόνιμη θητεία του στην κινηματογραφική σκηνοθεσία και ιδίως στο είδος του ντοκιμαντέρ, ο Κωνσταντίνος Τσεκλένης στο πρώτο λογοτεχνικό βιβλίο του, Το Κλείστρο, συγκεντρώνει πρόσφατα γραμμένα ποιήματα και διηγήματά του...

Είκοσι διηγήματα, όπου πρωταγωνιστούν καθημερινοί άνθρωποι, με τα άγχη, τις λύπες, τις μικροχαρές, τα διλλήματα, τις εμμονές, τη μοναξιά, την αγωνία της ύπαρξης...

Σε ένα γλυκό και πικρόχολο ταξίδι πίσω στον χρόνο, γεμάτο από αναμνήσεις και αισθήματα, η Ελίνα αφήνει πίσω της τη ζωή που έζησε με τον Πέτρο και το σπίτι κοντά στη θάλασσα...

Ο Μπιζιγρής είναι ένα ποτάμι στην περιοχή Αποίκια της Άνδρου, γενέτειρα του ποιητή μας, Άρη Μαργέτη...

Κοιτάζω το δέντρο το από χρόνια ξεχασμένο με κιτρινισμένα φύλλα, με κλαδιά ξερά και μου μιλά...

Μικρές ιστορίες, προκειμένου, σε όσους τις διαβάσουν, να αφήσουν την ανάμεικτη γεύση του πικρού και του γλυκού, του φαιδρού και του σοβαρού, του ταπεινού και του υψηλού, του μάταιου και του σκόπιμου, του χρήσιμου και του ανώφελου, του περιττού και του αναγκαίου – μια ευχαρίστηση, με δυο λέξεις, που ένα λογοτεχνικό κείμενο οφείλει, αν είναι να αναγνωριστεί σαν τέτοιο, να προσφέρει στον αναγνώστη του...

Κεντρική του ιδέα η γυναίκα, η πρώτη δύναμη, που έλεγε κι ο αλησμόνητος Τσιτσάνης λίγο πριν το τέλος του...