Εικόνες διαχέονται στο μικρό δωμάτιο, αντικρίζει το ξύλινο τραπέζι αν και δεν υπάρχει, δυο ξύλινες καρέκλες, κάθεται, μπροστά της δυο πιάτα φακή, δυο φέτες ψωμί, πού είναι ο άλλος, πώς να υπάρξει χωρίς τον άλλο; Ταινία ασπρόμαυρη στους άδειους τοίχους, πώς περνάνε χρόνο στο χοιροστάσιο, γουρούνια φτερωτά πετάνε στον ουρανό της αυλής, ψαλμοί ακούγονται, θα ‘ναι ο παράδεισος, όλη ανοιχτή τον προσκαλεί την ψυχή, το σώμα, θα πρέπει να κάνανε έρωτα πάνω στη λάσπη, μια κάθαρση, βαπτίστηκαν με τα νερά της βρύσης που έπλυνε τις μέρες τους, έδιωξε το κακό...

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ Γενιά μου...

Είναι περίεργες οι τελευταίες μέρες και ακόμα πιο παράξενες οι νύχτες, σαν να είναι από αλλού, να μην ανήκουν εδώ, μας τις έχουν δώσει δανεικές και είναι ήδη γυρισμένες, αφήνουν φεύγοντας μόνο μια ελαφριά αίσθηση αποτυχημένου déjà vu χαιρέκακα να προδίδει μια υποψία ξαναζεσταμένου φαγητού...

Κοιτώντας τα δεδομένα, βέβαια, δεν βλέπω ξεκάθαρα συμπεράσματα, μόνο ενδείξεις και ερωτηματικά...

<<Η θάλασσα των Κρίσεων είναι μια επίπεδη περιοχή της Σελήνης, έκτασης 176...

Ο Σέργιος την παρατηρούσε από πίσω· είχε ίσιο το κορμί της, ελαφρά γειρτό εμπρός το ραδινό λαιμό και τα πόδια σταυρωμένα, οκλαδόν...

Κάπου μακριά η Πισα...

21...

Κάτω από τη μηλιά ε...

-

Όταν ματώνει η μύτη ...

Έπαινοι από δύο Αμερικανούς ποιητές που τιμήθηκαν με το MacArthur Genius award: «Αν ο Πυθαγόρας και η Σαπφώ είχαν ποτέ συναντηθεί, θα έγραφαν γοητευτικά ποιήματα, σαν αυτά, ο ένας στον άλλο»...

Έτσι ταξιδεύει μέσα απ’ το κύμα ό,τι γεννήθηκε να μένει σταθερό...

Ο Ανδρέας Αχλαδιώτης είναι φαροφύλακας σε μια ακριτική βραχονησίδα του Αιγαίου και πρώην ναυτικός...

Χρειάστηκαν 67 χρόνια, για να γίνει η επανασύνδεση με την αγαπημένη κούκλα των παιδικών μου χρόνων...