Camilla, Bianca, Francesca, Violante, Laura, Isotta, Eleonora – ποιες από εσάς θα πάτε να δείτε αν είναι ευγενικός και αγαθός ο Θάνατος; Violante, θα ήθελα να πας εσύ, χωρίς όμως αυτό το κόκκινο στολίδι, το κρήδεμνον στα μαλλιά, σταλάζει σαν άδικο αίμα πάνω στον λαιμό σου, χωρίς εκείνο το δίκαιο κόκκινο περιδέραιο με τα ελάχιστα αστέρια. Προτιμώ να πας εσύ, γιατί ποτέ δεν κοιτάζεις κανέναν κατάματα, μόνο στο πλάι κοιτάζεις για να σε κοιτάζουν, αποφεύγοντας το βλέμμα μου. Είναι αγαθός και ήπιος, ξέρει από τρόπους ο Θάνατος. Το χέρι του είναι τόσο λεπτό, που νομίζεις πως είναι χέρι κοριτσιού. Ο ποιητής και η μούσα του είναι ένα θέμα τόσο παλιό όσο και η ίδια η ποίηση. Στις Αντικριστές Πολιτείες του Ιωάννη Π.Α. Ιωαννίδη, οι δυο ήρωες διαλέγονται και σιωπούν, τολμούν τα πάντα και διστάζουν σε όλα, ερωτεύονται μέχρις εσχάτων και μισούνται έως θανάτου, ενώ ταξιδεύουν με ιλιγγιώδεις γεωγραφικούς και ψυχολογικούς ρυθμούς σε πόλεις πραγματικές, μυθικές, και φανταστικές. Θα συναντηθούν άραγε ποτέ; Ο καθένας τους κουβαλάει πολλαπλές ιδιωτικές πραγματικότητες, ενώ η επίσημη πραγματικότητα γύρω τους συνθλίβει απάνθρωπα ανθρώπους και ερημοποιεί κοινωνίες με τρόπους πρωτόγνωρους. Ανάμεσά τους ένας αφηγητής, αποστασιοποιημένος καταγράφει το πάθος και τα πάθη, ενώ οι δυο ήρωες χάνονται ο ένας μέσα στον άλλον, ο ένας χωρίς τον άλλον, αχώριστοι και για πάντα χωρισμένοι – ο ποιητής και η μούσα του.