«…μα δε λογιάσανε καλά πως το δικό μου το σκαρί σημαία έχει μόνιμη, πορεία σταθερή πλέοντας κόντρα στους ανέμους που θα βρει» Η πολυγραφότατη σε όλο το λογοτεχνικό φάσμα Ράνια Γέροντα συνεχίζει την όμορφη περιπλάνησή της στους δρόμους του λυρισμού και της ψυχογραφικής λογοτεχνίας με μια νέα ποιητική συλλογή που διευρύνει τις θεματικές της. Αντικρίζοντας την αληθινή και μεστή ζωή σαν μια ατέλειωτη περιήγηση σε νέα μονοπάτια, σκαρώνει στίχους που γίνονται πλεούμενα στο πέλαγος των αναζητήσεών της. Αυτή τη φορά το αγαπημένο θαλασσινό της δρομολόγιο περνάει από την ερημιά των σύγχρονων αποξενωτικών πόλεων, από την παραδοχή των συμβιβασμών που δεν αποφεύχθηκαν, από τη σκοτεινή θωριά της ματαίωσης σχεδίων και προσδοκιών. Όχι για να κλαυθμυρίσει, μα για να αποζητήσει πιο φλογερά τη βαθιά ανθρώπινη ένωση, την ασυμβίβαστη φύση της ψυχής, το όνειρο που μένει ζωντανό και σιγοκαίει τα σωθικά. Είναι εκείνα τα Βραδινά Μηνύματα που εκπέμπουν ο νους και η ψυχή και που γίνονται «προσκλητήρια αγάπης» και κύματα λύτρωσης. Κάπως έτσι, άλλωστε, θεριεύουν συχνά οι αναζητήσεις μας τα βράδια.