[...] Κι ήρθε επιτέλους η στιγμή ή το μεγάλο ξύπνημα, όταν ασχολούμενη με τη συγγραφή του οδοιπορικού μου στην Κυνουρία, όπου και η περιοχή της αρχαίας Εύας με την αποκαλυφθείσα έπαυλη του Ηρώδη του Αττικού, ήλθα αντιμέτωπη με στοιχεία που με άφησαν άφωνη από θαυμασμό για το έργο αυτού του μεγάλου Αθηναίου πολίτη αλλά και πολίτη του κόσμου. Τότε θεώρησα χρέος μου ν αναζητήσω, με τη δική μου σκαπάνη της περιέργειας, περισσότερα στοιχεία για τη ζωή και το έργο του, για το χαρακτήρα του, για τον τρόπο που αυτός ο αριστοκράτης και πλούσιος αλλά εξίσου πνευματικός και καλλιεργημένος Αθηναίος της Ρωμαϊκής εποχής, ζούσε τη ζωή του και διαχειριζόταν τα πλούτη του. Στο κυνήγι αυτό των στοιχείων της ζωής και του έργου του Ηρώδη του Αττικού στο σύνολό του, συνάντησα μεγάλες δυσκολίες γιατί δεν βρήκα πουθενά ένα ολοκληρωμένο, ενιαίο κείμενο που να αναφέρεται σ όλα τα έργα και τις επαύλεις του που δεν είναι λίγα. Βρήκα όμως αξιόλογα βιβλία αρχαιολόγων με παλιές και καινούργιες αποκαλύψεις και βιογραφικά αποσπάσματα από το μοναδικό βιογράφο του, τον Φιλόστρατο, τα οποία και αναφέρω στη βιβλιογραφία. Προσπάθησα να συνθέσω μια ολοκληρωμένη εικόνα του φιλοσόφου και δημιουργού Ηρώδη Αττικού, και του έργου του γενικά, με φωτογραφικό υλικό από μουσεία και βιβλία, για να προσεγγίσω πρώτα η ίδια, τον μεγάλο αυτό ευεργέτη και, στη συνέχεια, να μπορέσω με απλό τρόπο να κάνω προσιτή στον κάθε αναγνώστη μια περιήγηση στα έργα (θέατρα - στάδια) και τις επαύλεις του, για ν αποτιμηθούν συνολικά οι θησαυροί που αυτός, ο ξεχωριστός οραματιστής, κληροδότησε στην Αθήνα και άλλες επίλεκτες πόλεις της πατρίδας μας. Κάνοντας μια αρχή από τον μεγάλο αυτό ευεργέτη, ρήτορα και σοφιστή Ηρώδη Αττικό, θέλω να εκφράσω ως Ελληνίδα την ευγνωμοσύνη μου προς όλους τους ευεργέτες της πατρίδας μας -που δεν είναι λίγοι- γιατί δεν συνέβαλαν μόνον στη συνέχιση της πολιτιστικής της πορείας, αλλά έδωσαν κι ένα μήνυμα, ότι τα πλούτη δεν έχουν αξία όταν χρησιμοποιούνται μόνο για ευδαιμονισμό αλλά όταν γίνονται αιτία δημιουργίας. Γιατί μόνον η δημιουργία αποτελεί το αντίπαλο δέος του θανάτου και του μηδενισμού. (από την εισαγωγή της συγγραφέως)