Ο θεωρητικά έγκυρος σχεδιασμός του μαθήματος της μετάφρασης συχνά προσκρούει στο εξής ερώτημα: σε τι ακριβώς συνίσταται το γνωστικό αντικείμενο της μετάφρασης με το οποίο καλούμεθα να εξοικειώσουμε τους φοιτητές μας; Η απάντηση που διαμορφώνεται στα δοκίμια αυτά έχει όχι τόσο ποσοτικό χαρακτήρα (γνώση μιας ξένης γλώσσας και λίγη ορολογία - οικονομική, τεχνική ή όποια άλλη έχει ζήτηση στην αγορά) αλλά ποιοτικό. Πράγματι ο (μαθητευόμενος) μεταφραστής αποκαλύπτεται ως ένα είδος διαχειριστή κοινωνιογλωσσικών πόρων: από τη μια οφείλει να εξοικειωθεί με το κοινωνιογλωσσικό σύμπαν στο οποίο εντάσσεται το πρωτότυπο, ή μάλλον με εκείνο το υποσύνολό του τα ίχνη του οποίου η προθετικότητα του συγγραφέα έχει αφήσει στα διάφορα επίπεδα της δομής τού προς μετάφραση κειμένου, από την άλλη οφείλει να μάθει να προσαρμόζει τη μετάφρασή του στα πρωτοτυπικά , δηλαδή μέσα, κοινωνιογλωσσικά χαρακτηριστικά του αναγνώστη - στόχου. Λόγω του υποσυνείδητου χαρακτήρα μεγάλου μέρους του μεταφραστικού εγχειρήματος, αυτό το δούναι - λαβείν ανάμεσα σε δύο αλλόγλωσσα σύμπαντα, διαχειριστής του οποίου καθίσταται ο μεταφραστής, χαρακτηρίζεται περισσότερο από εκπλήξεις και παγίδες παρά από ετοιμοπαράδοτη και ασφαλή γνώση. Εν τούτοις, η σφαλματική ανάλυση πραγματικών μεταφραστικών πονημάτων μάς επιτρέπει να αποκαλύπτουμε πλευρές των δομικών χαρακτηριστικών της μεταφραστικής διεργασίας που παρουσιάζουν ενδιαφέρον για τη θεωρία και τη διδακτική της μετάφρασης.