Έξι χρόνια έχουν περάσει από τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στο "Υπό το άστρον του φθινοπώρου" και ο Κνουτ Πέντερσον (το πραγματικό όνομα του Κνουτ Χάμσουν) επιστρέφει στο κτήμα του Λοχαγού Φάλκενμπεργκ και συναντά τους παλιούς συντρόφους του και τους πρωταγωνιστές του προηγούμενου μυθιστορήματος. Ανάμεσά τους και την κυρία Φάλκνενμπεργκ, με την οποία είναι ερωτευμένος. Εκεί, ο χαμσουνικός "αλήτης", ένας πληθωρικός και ανέμελος τύπος, σύμβολο νεορομαντικής φυγής, που αναζητά τις χαρές της απλής ζωής και της φύσης περιπλανώμενος στα νορβηγικά δάση και καταπιανόμενος με διάφορες δουλειές, έρχεται αντιμέτωπος με μια γενικότερη παρακμή, όπως αυτή αποτυπώνεται στην εικόνα εγκατάλειψης του κτήματος του Λοχαγού και στα παράτολμα ερωτικά ήθη των ενοίκων του. Το μυθιστόρημα αυτό, που μαζί με το "Υπό το άστρον του φθινοπώρου" και τη "Στερνή χαρά" αποτελούν τη λεγόμενη Τριλογία του "Αλήτη", σηματοδοτεί και τη στροφή του συγγραφέα προς μια κοινωνικότερη διάθεση που εκφράζεται μέσα από την απόρριψη της τότε κοινωνίας και το αίτημα για επιστροφή στη φύση και τις πατροπαράδοτες αξίες.