Το Φθινόπωρο του 1977, παίχτηκε στη Γερμανία η αποφασιστική πράξη της ιστορίας της "Φράξιας Κόκκινος Στρατός", της RAF, της οργάνωσης που ήθελε να μεταφέρει τον "παγκόσμιο εμφύλιο πόλεμο" στην καρδιά του ιμπεριαλισμού: Η αεροπειρατεία της οργάνωσης, σε αεροπλάνο της Λουφτχάνσα, που καταλήγει στο Μογκαντίσου της Σομαλίας, αποτυγχάνει· στις φυλακές του Σταμχάιμ βρίσκονται νεκροί (δολοφονημένοι;) στα κελιά τους οι Ένσλιν, Μπάαντερ και Ράσπε, ενώ μια μέρα μετά, βρίσκεται και το πτώμα του προέδρου των Γερμανών Βιομηχάνων, Σλάγιερ, τον οποίο είχε απαγάγει η οργάνωση. Η ιμπεριαλιστική Γερμανία είχε καταγάγει αποφασιστικό κτύπημα ενάντια στη χούφτα των επαναστατών που ήθελε να αποτελέσει ένα προκεχωρημένο φυλάκιο της επανάστασης στο εσωτερικό των μητροπόλεων. Σήμερα, τριάντα χρόνια μετά, ο Κώστας Καλφόπουλος, με μια σειρά κειμένων του, επιχειρεί να συμβάλει στην καταγραφή μιας μεγάλης περιπέτειας, της περιπέτειας της γενιάς μας, που έζησε τη μεγάλη λάμψη του 68, της επίθεσης στον Ουρανό, και θαμπώθηκε για πάντα. Κάποιοι, όπως οι Μάϊνχοφ, Ένσλιν, Μπάαντερ, χάθηκαν μέσα σε αυτή την εκτυφλωτική λάμψη. Άλλοι τριγυρνούν τυφλοί στα "τρόπαια των αστικών μαχών". Η ώρα του απολογισμού, στην πραγματικότητα, δεν έχει έλθει ακόμα. Είμαστε ακόμα πολύ κοντά, παρά τα τριάντα χρόνια που πέρασαν.