Αν και διάβηκαν αιώνες και χιλιετίες από τότε που έλαβε χώρα η πρώτη μορφή βίας μέσα στην οικογένεια∙ τίποτα δεν έχει αλλάξει… Αν και ο άνθρωπος «εξελίχθηκε» κι έφτασε σε υπερκόσμιους πλανήτες και μπορεί πλέον να μελετάει με άνεση το Σύμπαν… παράλληλα έχει και την «αχίλλειο φτέρνα» του, η οποία τον ευτελίζει, τον καταστρέφει και τον γυρνάει στα παλαιά βήματα του προγόνου, εκείνου του άξεστου κατοίκου των σπηλαίων… εκείνου που πρώτος σήκωσε το χέρι του πάνω στο πιο αδύναμο μέλος της οικογένειάς του για να επιβληθεί και να κυριαρχήσει. Ο πυρήνας στο έργο «Η κραυγή της σιωπής» προέρχεται από πραγματικό γεγονός που θα μπορούσε να συμβεί σε κάθε χρονική στιγμή∙ στο παρελθόν και στο παρόν και όσο ο άνθρωπος δεν θα κλείνει τη σκοτεινή «καταπακτή» του εσωτερικού του κόσμου. Την «καταπακτή» που κληρονόμησε μέσα από τη συνέχεια του DNA του∙ και που ακόμα δεν κατάφερε να διπλοκλειδώσει κι έτσι να αποκοπεί από τον αιμοβόρο πρόγονο που ο καθένας κουβαλάει μέσα του∙ από τη στιγμή της γέννησής του έως τη στερνή του πνοή.