Ο Northrop Frye είχε υποστηρίξει ότι η Βίβλος υπήρξε η μήτρα όλων των λογοτεχνικών δυνατοτήτων και ο υπέρτατος «μύθος» του δυτικού πολιτισμού. Αν πράγματι ισχύει η φράση αυτή, καθώς υπάρχει παράλληλα και η επιρροή της αρχαίας ελληνορωμαϊκής κληρονομιάς, σίγουρα αφορά περισσότερο τον δυτικό πολιτισμό πριν την εκκοσμίκευση των Νέων Χρόνων. Τι συμβαίνει όμως από εκεί και πέρα; Ποιους ευρύτερους θεολογικούς προβληματισμούς φέρουν τα λογοτεχνικά κείμενα που ακολουθούν και πόσο μας βοηθούν να κατανοήσουμε την ιστορία της εξέλιξης των ιδεών στην Ελλάδα και στον κόσμο; Στα κείμενα του βιβλίου συγκεντρώνονται μελετήματα που συνδέουν τη λογοτεχνία με τη θρησκευτικότητα στο πλαίσιο προβληματισμών που σχετίζονται ευρύτερα με την πίστη στην εποχή της νεωτερικότητας: τα κείμενα για τον Κάιν και τη Φόνισσα του Παπαδιαμάντη περιστρέφονται γύρω από την έννοια του κακού, το μελέτημα για τον Παπατσώνη εξετάζει τον προγραμματικό μυστικισμό της ποίησής του, ενώ στο τελευταίο κείμενο περιγράφεται ο αγωνιώδης πολιτικός χριστιανισμός του Ουναμούνο. Και τα τέσσερα κείμενα συμβάλλουν σε αυτή τη συζήτηση που διεξάγεται στην κόψη λογοτεχνίας και θεολογίας.