Στις «Περατζάδες» φαινομενικά όλα τα ποιήματα είναι αυτοτελή και μοναδικά. Ωστόσο αν προσέξεις πίσω από τις λέξεις, οι κλωστούλες που τις ενώνουν έχουν την ίδια αγριότητα, το ίδιο πλήγωμα, την ίδια ανάγκη, το ίδιο πυροτέχνημα. Η ποίηση σαν προσευχή, υπηρετεί το ανθρώπινο, αλλά το μεταβάλει και σε κάτι υπερβατό. Η ταύτιση του αναγνώστη με την ποίηση της Καλλιγέρη, τον κάνει να «αγιάζει τα χέρια του», καθώς μετράει τα χρόνια του στο κρεβάτι του «Προκρούστη», και να αγκαλιάζει τις «περατζάδες» της ζωής του με ατόφια τρυφερότητα. Αυτή η εποχή που διανύουμε είναι λιγότερο ποιητική από άλλες, και γι’ αυτό τον λόγο πρέπει να γραφτούν περισσότερα ποιήματα. Η ολική καταχνιά που παρατηρεί η συγγραφέας, τα ματωμένα μυαλά, τα λειψά χάδια, όλα αυτά τα αναγάγει σε μια σουρεάλ πολιτεία άναρχης ποίησης. Αυτό το βιβλίο γράφτηκε για τους βασανισμένους που όσο θα ονειρεύονται έναν καλοσυνάτο κόσμο, τόσο θα του δίνουν αγάπη και χώρο για να έρθει η μέρα της αναγέννησης.