Το "Περί πίστεως" είναι ένα βιβλίο δημόσιας συνάντησης: έχει τόσα περιθώρια αναγκαιότητας όσα του επιτρέπουν μόνον η συναλλαγή και η συνεύρεση με τούς άλλους. Είναι επίσης ένα βιβλίο τύποις αυστηρό και λόγιο : χρειάζεται την δερματική επαφή, την οπτική σχέση, την απτική συνάφεια, την αναπνευστική συναλληλία, την γυμνή σύμπραξη, την απερίφραστη προσφορά. Το ζητούμενο εδώ, και ως θέμα προς συζήτηση και ως εκκρεμότητα προς αντιμετώπιση, είναι το τι συμβαίνει ανάμεσα στούς ανθρώπους όταν αυτοί διερωτώνται τι δεν πήγε καλά στον κόσμο και τι δεν πάει καλά στην ζωή τους, όχι ασφαλώς για να δοθούν απαντήσεις -τα ερωτήματα να παραμείνουν φλέγοντα, και όχι ασφαλώς για να προταθούν πανάκειες- ας μάς πολιορκεί εσαεί το ασθενές, αλλά για να τεθεί το ένα και κορυφαίο πρόβλημα (από το ρήμα "προβάλλω", δηλαδή δίνω προτεραιότητα και προωθώ): τι συμβαίνει μεταξύ μας και ποια είναι όλα εκείνα που αυτό το "μεταξύ μας" το παρεμποδίζουν, το υποστέλλουν, το αναστέλλουν, το αλλοιώνουν, το καταργούν, το αφανίζουν, το δυσφημούν, το αρνούνται, το σπιλώνουν, το διώκουν, το καταστρατηγούν. Το βιβλίο αυτό είναι ένας πειράζων ενδιάμεσος που εισχωρεί ανάμεσα στις σάρκες, κι εκεί ψηλαφεί, οσμίζεται, γεύεται τι είναι εκείνο που τις χωρίζει και τις κρατά σε επιβεβλημένη επιφυλακτικότητα, σε αμοιβαία αγνωσία, σε παράλληλη απομάκρυνση, σε φορτική δυσπιστία, σε κατάφωρη απόρριψη και αλόγιστη καταδίκη. Δεν στοχεύει να ενώσει τα υπάρχοντα διεστώτα - δεν έχει την πρόθεση ούτε και την εμβέλεια. Αποπειράται να θίξει τα σημεία των ρήξεων και των τμήσεων, προκειμένου να τα υποδείξει σε όσους επείγονται, ορέγονται αλλά και τολμούν να τα αναδεχθούν ιδίοις σώμασι. Δ.Δ.