Βάζοντας τη συνείδηση του πάνω από την υπόληψη του, ο Ανδρέας Λασκαράτος καθιέρωνε με τον πιο σαφή και αμετάκλητο τρόπο την ιεραρχία των αξιών του. Καμιά παραχώρηση δεν έκανε σε κανέναν, μεγάλη ή μικρή, και τίποτα δεν θυσίαζε για να αναγνωρισθεί σαν "Κάποιος". Σε "εταιρείες αμοιβαίου θαυμασμού" δεν εγράφτηκε ποτέ κι έτσι τις πίστεις του τις υπερσπιζότανε με πάθος. Το έκανε με μια γλώσσα ιδιαίτερη, δική του, που μπορεί να μην ακουγότανε ελληνικά σωστή, ήτανε όμως απροσποίητη, συνακόλουθη της άμεσης αντίδρασης του για όσα γύρω του συμβαίνανε. Τα γεγονότα τα αξιολογούσε καθαυτά και προσπαθούσε, όσο αυτό ήταν εφικτό, να μην ανακατεύει τις κρίσεις με τις πράξεις. Απέρριπτε τους πολιτικούς ελιγμούς -που κάποτε ήταν και αναγκαίοι- γιατί η ευθύτητά του αποστρεφότανε ο,τιδήποτε πλάγιο. Κατάγγελνε την αμάθεια και την μισαλλοδοξία και δεν ελύγιζε μπροστά στις ατιμίες και τις καταδιώξεις με τις οποίες, διάφοροι, άγνωστοι μας σήμερα, προσπαθούσανε να τον βλάψουνε. Έφυγε προσβλέποντας στο μέλλον.