Στην περίοδο της πανδημίας, η Μόνικα, μια καταξιωμένη μεταφράστρια ξένης λογοτεχνίας, χάνει τον Έκτορα και βιώνει για δεύτερη φορά στη ζωή της την οδυνηρή απώλεια και το πένθος...

Λέξεων ἀνθοφορία Τριγυρνῶ στά παρτέρια τῶν λέξεων...

RESSUSCITER LA BAR...

«Είχα μείνει άφωνη...

Ψυχοσύνθεσης θέα Ήρεμα απογεύματα πλημμυρισμένα με το τίποτα φτιάχνουν τη μεγαλύτερη ερημιά· ώρες σε ηδονικά βυθίσματα πέλματα γυμνά στ’ αγκάθια μνήμης ματαιόδοξης...

Γουίλιαμ Μπάτλερ Γέητς Τ’ ΟΥΡΑΝΟΥ ΦΟΡΕΜΑΤΑ Ο άνεμος στις καλαμιές (1899) Αν είχα τις δαντέλλες τ’ ουρανού, Κεντήματα αργυρά και φως χρυσό, Τα γαλανά, τα διάφανα, τα σκοτεινά υφάσματα, Που ντύνουνε τη νύχτα και τη μέρα, τυλίγουν το μισόφωτο, Θα τ’ άπλωνα στα πόδια σου· Μα, εγώ ο φτωχός, τα όνειρά μου έχω μόνο· Κι αυτά τα όνειρα απλώνω να πατήσεις· Πάτα απαλά, γιατί στα όνειρά μου πάνω εσύ διαβαίνεις...

Στο κατακόρυφο γεφύρι των ψυχών Στην σκουριασμένη σκάλα, στο κατακόρυφο γεφύρι των ψυχών, εκεί να συναντηθούμε...

Συντροφιά Η συντροφιά συχνά αντιστρέφει το ποτήρι της απόγνωσης...

Οι επαναστάτες συγκεντρώθηκαν από τα διάφορα σημεία της Αττικής στο Μενίδι, στις 24 Απριλίου το απόγευμα...

ΘΑ (μόριο, δυο χιλιοστά μικρό, που βοηθάει στην πραγματοποίηση των αδυνάτων, άγνωστο πώς) Μια εποχή θα φτιάξουμε (κομμάτια σου) αστρική να κρώζει φως να χάσκουν (κομμάτια) γαλαξίες να πλάθονται πλανήτες διμοιρίες κομμάτια σου να βγουν απ’ την αρχή, κι όταν (κομμάτια σου) χαθούμε πάλι τελικά –γιατί όλα εις χουν τα κλήρωσε ο χρόνος– (κομμάτια, κομμάτια σου, κομμάτια σου) να χρεωθεί στη μοναξιά (κομμάτια) ο πρώτος φόνος αυτών που τόλμησαν (κομμάτια κομμάτια κομμάτια) και έπλασαν το: θα...

Ύπνο δεν έχουν εντός μου οι λογισμοί...

Στο κείμενο αυτό εκτίθεται η επιστημολογική θεωρία της αλήθειας, όπως εκπονήθηκε στο έργο του R...

«Τούτο το καλοκαίρι κλείνω τα πενήντα/ ο θάνατος ασταμάτητα με ροκανίζει»...

ἐπίγειος μαγγελάνος – πῶς παροπλίστηκε ἡ θεὰ στὰ χώματα σὲ λάσπες; ψέμμα τριανταὲξ μηνῶν γκάστρωσες τὴν γκορτσιὰ ἀλλὰ τ’ ἀχλάδια ὅλα στυφὰ σκληρότατα διαβόλου κέρατα τρισκατάρατα τὸ πάθος σοῦ ἀφαιρέσαν μεζὲ τὸ αἴσθημα σούβλισες φτύνοντας τὸ κατάπιες νὰ φύγεις θέλω; τί νὰ πῶ; πάλι ὅμως θὰ τὸ ἀντέξω; νυχτώνει κάποτε ὁ καιρὸς μαῦρα κρεμώντας κρόσσια κι ἕνα πρὸς ἕν’ ἂν τὰ τραβῶ τὸ δίλημμα ἀπευθύνω πένθους ριπὰς καθέλκυσα· ποῦ ξώφαλτση μι’ ἀλήθεια; μεθόρια Τὰ βλέμματά μας κυλιόμενα μπαλόνια συναντηθήκαμε πρὶν χωριστοῦν καθὼς ἀνέβαινες τὴν τύχη σου γιὰ τὴν ἐξέδρα μὲ τὶς παρελάσεις τὸ πεπρωμένο μου ξεφούσκωνε σ’ ἕνα ὑπόγειο κελὶ μὰ καὶ οἱ δύο ἀκροβατήσαμε πάνω στὰ σύνορα τοῦ Ἀνθρώπου ἕνα λεπτὸ κενὸ ἀέρος πρὶν ἐπιλέξουμε γιὰ τὴν καρδιά μας στρατόπεδο πρὸς τὸ παρόν...

Τριάντα χρόνια ξεριζωμένος, διωγμένος και κυνηγημένος...