Όμως, σε βρίσκω, με τα ίδια ευχαριστώ απ’ τη μηχανή του χρόνου με το ίδιο βλέμμα κι απ’ της ερωτικής καθαρότητας το σκίρτημα ως μέσα στα φρόνιμα λόγια που αγκαλιάζονται...

ΑΝΑΣΤΕΝΑΡΙΑ Κανείς μας δεν κατάλαβε πως χορεύαμε σ’ αναμμένα κάρβουνα και τα καμένα πόδια μας την άλλη μέρα φανήκανε όταν πια ούτε κάρβουνα ούτε στάχτες...

Δίγλωσση Ανθολογία σύγχρονης ελληνικής ποίησης...

Πατέρας Ατρειδών Με κάθε ευκαιρία οι άντρες αλλάζουν τον αιώνα τους, από θηρευτές σε δάση με φωτιές τα μάγουλά τους μουσκεύουν με δάκρυα τιρκουάζ...

ΓΥΑΛΙΝΑ ΜΥΣΤΙΚΑ Τα δάκρυα βαθιά στην αριστερή τσέπη του μπουφάν κρύψαμε αγγίξαμε το μουσκεμένο μάγουλο του φεγγαριού Κατεβάσαμε από το πατάρι κάτι γυάλινα μυστικά Τα σπάσαμε Από συνήθεια τ΄ αποκαλύψαμε Έτσι για πλάκα Μετά πέσαμε στη σιωπή Συνένοχοι στα εγκλήματα πορευόμαστε Και δε ντρεπόμαστε...

Σε 32 μικρές ιστορίες που μοιάζουν με στιγμιότυπα, το βιβλίο ξετυλίγει τη ζωή μιας γυναίκας από την αθωότητα της κούνιας μέχρι την ωριμότητα...

Πού μπορεί να σε ταξιδέψει ένα ναυάγιο; Με αφορμή τη μεγαλύτερη τραγωδία της Μεσογείου, του ατμόπλοιου «ORIA» (12-2-1944) στο νησί του Πατρόκλου, δίπλα στο Σούνιο, που οδήγησε στον υγρό τάφο περισσότερους από 4100 Ιταλούς αιχμαλώτους των Γερμανών,

ΧΑΡΤΙΝΑ ΦΤΕΡΑ Χάρτινα φτερά φτιάξαμε στο σκοτάδι...

ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΕΙΣ ΑΕΙ Όσες θάλασσες και να περάσω έρχεσαι Την ώρα της φυγής έρχεσαι Κι όταν προσπαθώ έρχεσαι Τι λες, θα σβήσεις το φως; ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ Ψάχνω τις λέξεις γιατί σαφές ο έρωτας λεξικό δεν έχει...

Η πόλη αλλάζει δίχως να κοιτάζει τα μονοπάτια της δικής σου ζωής...

ΤΑ ΒΟΤΣΑΛΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ Τα βότσαλα της μοναξιάς ρίχνω ένα ένα στο πηγάδι της ψυχής και μετράω μαραμένα τον αχό τους...

Blue Κάθε πρωί ξεθωριάζει το μπλε κάποιας ανάμνησης...

Ο Αγλαής, ένα καλαμιδόψαρο, απαυδισμένος γιατί τ’ αρσενικά ψάρια του είδους του χρησιμοποιούνται ως εργαλεία αναπαραγωγής και διαιώνισης, πράγμα που, όπως υποστηρίζει, υποτιμά και αφαιρεί την αξιοπρέπειά τους, κάνει αίτηση για να μεταβεί ως αρσενικό μέλος στο ανθρώπινο είδος...

Γένεσις Εξ αρχής το φως...

Ασπροκάικα Οι βάρκες αγάπησαν το ξύλο κι εκείνο το δέντρο αγάπησε και το νερό που το πότισε και φυτρώνουν τ’ ασπροκάικα...