To ανά χείρας πόνημα αναμνήσεων του Γάτου, Βολιώτη συνταξιούχου γιατρού, διαφοροποιείται σε αρκετά σημεία από άλλα βιβλία, που σε πρώτη ματιά μοιάζουν συναφή: — Υποστηρίζεται από φωτογραφίες προσώπων, περιοδικών, αντικειμένων και άλλων στοιχείων από το προσωπικό αρχείο του συγγραφέα — Απευθύνεται στην κλητική «αδερφέ/αδελφέ μου», οικειώνοντας οποιονδήποτε αναγνώστη με το περιεχόμενο — Υιοθετεί τη ματιά της εκάστοτε ηλικίας του γράφοντος και πολύ σπάνια καταγράφει κρίνοντας με το τωρινό, ώριμο μάτι του — Παραλείπει στοιχεία που γι’ άλλους θα ήταν αιτία προσωπικής έπαρσης και π...
Λάστρος Οι αιώνες περπάτησαν τα καλντερίμια σου και το λεπτό γυαλόχαρτο των ίσκιων τους λείανε τις ρυτίδες της πέτρας κι απάλυνε το σκαρπέλο του χρόνου...
Υπάρχουν παράθυρα επίμονα που μένουν ορθάνοιχτα χειμώνα καλοκαίρι Που φέγγουν τις νύχτες κάθε φορά που οι δρόμοι ερημώνουν Που κρέμονται στους τοίχους σαν εικονίσματα σε αδειανά δωμάτια Υπάρχουν παράθυρα επίμονα Που πίστεψαν σ’ ένα σιρίτι φως στων λουλουδιών το παρανάλωμα Που υπέκυψαν στου ανέμου την απροσδόκητη φορά Υπάρχουν παράθυρα επίμονα που πίσω από γρίλιες σφραγισμένες ικέτεψαν παράφορα την άνοιξη...
Φεγγάρι (γένους θηλυκού) κοσμεί το σκότος τη φωτιά ολόγυρα κι ο ήλιος χτυπά το θράσος της, παιχνίδια από χρυσό κι ασήμια θα πέσω να πνιγώ στην ομορφιά της φροντίζει να σκιστεί στο πέλαγος ’κει ελπίζει να αλλάξει τη ροή σου, με τι φοβέρα πρέπει να πονέσει; ω ατιμίας αστερισμός η ματιά σου! γλυκιά που είναι κάποτε η έπαρση, με ξενύχτια θα αντισταθώ, σειρήνα, νοσταλγώ στην άνοιξη βροχή τρελή μα φεύγεις, δεν θα κάνεις θύμα σου κανέναν...