Υποκρισία, ρατσισμός, σεξισμός, ανισότητα, τρομολαγνία, βία, αδιαφορία, περιορισμοί είναι μερικές από τις φλεγμονές μιας κοινωνίας που βρίσκεται σε «σηπτικό σοκ» και παλεύει να αποκαταστήσει τη ροή των σκεπτόμενων ανθρώπων, να γεμίσει με οξυγόνο ελευθερίας και να επαναφέρει τους παλμούς της αλληλεγγύης και της αξιοπρέπειας...

Ζυγίζω την ψυχή μου ...

Εν αρχή ην η περιδινούμενος ύλη όπως αυτή ανέβλυσε από την κόγχη του πρωτόπλαστου ματιού...

«Στρέφεται δυτικά, προς την είσοδο του δωματίου, και με ρωτάει τρεις φορές: «Ἀποτάσση τῷ σῶμα; Καί πᾶσι τοῖς ἔργοις αὐτοῦ; Καί πάση τῇ λατρείᾳ αὐτοῦ; Καί πᾶσι τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ; Καί πάση τῇ πομπῇ αὐτοῦ;» «Αποτάσσομαι» λέω τρεις φορές τονίζοντας τις συλλαβές...

Μη σε ξεγελάνε τα χωρατά μας, είναι ο τρόπος μας να ξορκίσουμε τον φόβο μας, μου είπε, πίνοντας μονοκοπανιά το πιοτό της εξομολόγησης...

...είμαι επιρρεπής στα λάθη. Λες και τα κάνω επίτηδες. Δεν μου αρέσει που υποπίπτω σε αυτά αλλά είναι καλό σημάδι που συμβαίνουν. Δεικνύουν μια ειλικρίνεια αυθόρμητη που από μόνος μου δεν μπορώ να εκφράσω και να διαπιστώσω.

Το ποτήρι ξεχείλισε για τον Τζέιμπς Στόουν...

Σε κανένα ίσως από τα άλλα θεατρικά κείμενα του Σαρτρ δεν αποδίδεται με τόση ενάργεια το θηριοτροφείο των ιδεών με λόγο καθημερινό κατορθώνοντας να του προσδώσει φιλοσοφική χροιά...

Μια ιστορία για τον έρωτα, το πάθος, την αγάπη και την ενηλικίωση μέσα από τη συνειδητοποίηση...

Το όνομα του αποστολέα το γνωρίζω, αλλά ακόμη κι αν σας το φανέρωνα εδώ και τώρα, για σας δεν θα ’ταν παρά ένα όνομα...

Δεν υπάρχει κάποιος εξαναγκασμός στην ποίηση του Χιανούσι, παρά μια φυσική διαδικασία ανάμεσα στην εικόνα και τη φράση...

Μια σκοτεινή παραβολή της εξουσίας και των απρόσωπων μηχανισμών της, ένα αλληγορικό παραμύθι για τη διττή φύση του ανθρώπου ή κάτι συνθετότερο; Ο φύλακας του τάφου είναι το μοναδικό θεατρικό έργο του Κάφκα, γραμμένο το 1916, άγνωστο σχεδόν και άπαιχτο στην Ελλάδα...

«Κάθε λεπτομέρεια αυτού του οράματος με γεμίζει με τη βεβαιότητα μιας υπαρξιακής αγρύπνιας...

Ένα τσεκούρι χτυπάει...

Αξιοποιώντας τη μείζονα λογοτεχνική παράδοση –από τον Μοντάλε έως τον Ουνγκαρέτι, από τον Κουαζίμοντο μέχρι τον Λούτσι– η ποιήτρια προικίζει τη γραφή της με μια ποιητική κληρονομιά και με ένα ρεπερτόριο εικόνων και προσωπικών μεταφορών, που κυμαίνονται από την ανήσυχη γλυκύτητα μιας ψυχής που ακόμη αναζητά τον εαυτό της –αν και τώρα πια μακριά από τις φλόγες της πρώτης νιότης– μέχρι την ταραχή μια ζωής που σημαδεύεται από αμφιβολίες και δονείται από ένα προαίσθημα πόνων που αφορούν το μέλλον ή που μόλις έχουν βιωθεί...