ΤΟ ΕΠΩΝΥΜΟ Ο χρόνος είναι μνήμη Ο πόνος είναι μνήμη Ο φόβος είναι μνήμη Ο έρωτας είναι μνήμη Η θλίψη είναι μνήμη Η τύψη είναι μνήμη Η στιγμή είναι μνήμη Η σιωπή είναι μνήμη Το πάθος είναι μνήμη Το λάθος είναι μνήμη Το χρώμα είναι μνήμη Το άρωμα είναι μνήμη Η μνήμη έχει επώνυμο: Αθανασία Ανάμεσα στο επίρρημα ανεπαισθήτως και στο αντώνυμό του εκκωφαντικά η νέα, τέταρτη, ποιητική συλλογή της Τζένης Φουντέα-Σκλαβούνου "Το Άλφα του Κενταύρου", έρχεται να καλύψει μια πορεία κι έναν απολογισμό: Γεννήθηκα/ πάνω στην πέτρα/ Σύρθηκα/ σε μονοπάτι κατηφορικό/ με μάτια ορθάνοιχτα/ με τη στυφή γεύση του χώματος/ ανάμεσα στα δόντια/ Κατέληξα/ σ’ ένα βαθύ χαντάκι/ Ακινητοποιήθηκα// Συνειδητοποίησα ότι πεθαίνω/ Δεν μου κακοφάνηκε/ Έβρεχε τόσο δυνατά/ στη διαδρομή ( "Η διαδρομή")....

Η συγγραφέας, αφηγείται 18 ιστορίες που διαδραματίζονται στα χρόνια της ελληνικής κρίσης, παρεμβάλλοντας 23 εικόνες- σχόλια πάνω στην επικαιρότητα της οκταετίας 2007-2015, σ αυτήν τη δεύτερη συλλογή διηγημάτων της μετά τη "Σοκολάτα και άλλες αμαρτίες"....

Ενδέκατη ποιητική συλλογή του Χάρη Μελιτά στην τελευταία 20ετία, δεύτερη, μετά την "Ελεύθερη πτώση", στο 2015....

-...

...

...

Οι δυο νέες ποιητικές συλλογές του Αντώνη Θ....

H θρησκευτικότητα, η αφοσίωση, η απόλυτη πίστη στον πρώτο και μοναδικό πλατωνικό έρωτα, η αναγκαστική (και εξαιτίας της αρρώστιας του) απομάκρυνση του Σωτήρη Ηρ....

Ο Νόρντμπραντ θεωρείται ως ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους ποιητές της Δανίας....

ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΙ ΓΕΜΙΣΑΝ rnτα μετεκλογικά μου ρουθούνια μοναξιά και σαπίλα....

Με τη μορφή ολιγόστιχων (και ολιγόλεκτων) ποιημάτων κι ενίοτε επιγραμμάτων και με κεντρικό άξονα τα δυο βασικά συστατικά της ζωής: τον έρωτα και το θάνατο, η Σίσσυ Αληφραγκή καταθέτει τη δεύτερη ποιητική της συλλογή "A Contarario"....

...

η ζωή εδώ τελειώνειrnrnη αυτοχειρία δεν είναι πράξη rnδεν σου χαρίζεται rnστα πόδια σου χαμογελάειrnτο ωμέγαrnτων ξεκούρδιστων ωρολογίωνrnrnείσαι το απροστάτευτο πιόνιrnrnαφού κάποτε ο χρόνοςrnλιώνειrnαφού κάποτεrnη ζωή εδώ τελειώνειrnrnrnΠοιήματα της μνήμης και της φθοράς, παιχνίδια επικίνδυνα, ένας ακαριαίος θάνατος που ΄ρχεται να οξειδώσει τη χαμένη μας παιδικότητα, μια γήινη επιστροφή σε σταθερές που εξασφαλίζουν τη ζωή, δηλαδή τη βλάστηση, μια ανάγκη να πατήσουμε ξανά σε εδάφη οικεία, σταθερά και καιρούς γνώριμους, γι΄ αυτό και γόνιμους: να μυρίζεις πάντα χώμα/ στην υγρασία σου να φύονται βρύα// να μυρίζεις πάντα φθινόπωρο/ πάντα Νοέμβρη/ νύχτα και οδύνη// κι οι ευχές σου να είναι υγρές// μόνο χώμα/ στο μνήμα/ στο κλάμα....

-...

Ίσως από τα πιο αυθεντικά βιωματικά ποιητικά ενσταντανέ που δεν απαιτούν τόσο την κάθαρση όσο την επαναφορά στη μνήμη ακροβασιών θανάτου, αναγκαία παράμετρος για να πεθαίνει κανείς αναίμακτα....