ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΛΕΓΕ ΜΟΥ Κοιμήθηκαν τα λόγια γλυκά σαν τα νανούρισε μια θύμηση μητέρα που νοσταλγία όλο γεννά κι όλα πεθαίνουν πάνω στην ωδίνη Μου λες να μείνω με τα μάτια Τα μάτια μου, μου λες είν δίχτυα Περιμαζεύουν τη σοδειά από τα πέλαγα του κόσμου Με τις αιχμές της ίριδας χαράζουν τη σιωπή ραγίζουν, σπάνε τους κρυμμένους φθόγγους...

Ο Σπύρος Α....

Περιλαμβάνονται τα διηγήματα: - Το κάπα του Κόνδορος - Χώμα στα μάτια - Ντάμα σπαθί - Του κώλου τα εννιάμερα - Το άλλο πρόσωπο του γκάνγκστερ - Το τέλος - Θεωρίες πιθανοτήτων - Το μυστικό της μαύρης πεταλούδας...

-...

-...

-...

Μέσοι άνθρωποι διατεινόμαστε ότι είμαστε, που παρακολουθούμε στους πέριξ της "Ξούθου & Μενάνδρου γωνίας" δρόμους όσα συμβαίνουν στη χώρα (και τον αριστερό χώρο μας, κι ίσως αυτό ενόχλησε)....

"Στο μέλλον όμως στο μέλλον" Συνέχεια πρέπει να είσαι με μια σκούπα στο χέρι Ο ουρανός αδειάζει μαύρες άταχτες μικρές....

-...

"προοίμιο για μια εποχή": μη με μαρτυρήσεις ψέλλισε σταύρωσα φίλησα τα δάχτυλα το παιδί έτρεξε το σκυλί συνέχισε να γλείφει κανείς στο απέναντι παράθυρο Σταδίου άδεια κοίταξα μια το μαδημένο πεζοδρόμιο και μια την πόλη που ψυχορραγούσε αύριο η θάλασσα θα έμπαινε στα σπίτια...

"Εξορισμένος σε μια θάλασσα νεκρή εισπνέω μνήμες" Ο Χάρης Μελιτάς, επίκαιρος και ταυτόχρονα διαχρονικός, ευφυής, κοφτός και πυκνός, είρων, σαρκαστικός και αυτοσαρκαστικός, ευαίσθητος, συγκινητικός και ονειροπόλος καταγράφει την πραγματικότητα, περιγράφει χαρακτήρες, συμπεριφορές και αντιδράσεις με εργαλείο τη συντομότερη ποιητική φόρμα, τα χαϊκού, στα οποία προσθέτει σύμφωνα με την παγιωμένη τεχνική του τίτλο που διαλέγεται με το υπόλοιπο ποίημα....

Οι μπάτσοι και οι υπουργοί έχουν την ίδια μούρη ξεροσταλιάζουν από κανάλι σε κανάλι Στ οδόστρωμα με ένα φραπέ στο χέρι από το Φάληρο μέχρι το Καβούρι Νυχθημερόν στα ίδια μέρη παρέα με δολοφόνους (και τον Πρετεντέρη) Για την πατρίδα όλα χαλάλι: το ξύλο το μαστίγιο το καρότο στη Μανωλάδα "Για την Ελλάδα, για την Ελλάδα ρε γαμώτο"...

"ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΑΡΗ": Τη μέρα που το συμβόλαιό μου με τον ήλιο θα παγώσει αγαπημένοι μου μη με στεγάσετε στον οικογενειακό....

Απλώς αναρωτήθηκα για το πώς θα μπορούσαν να ανακτηθούν κάποια από τα "χαμένα" στην πορεία της αστικοποίησης....

Ηχεί παράξενα η φωνή μου μέσα στο άδειο σπίτι όταν μιλώ με τις σκιές μου....