Η τριαντάχρονη Αλεξάνδρα, συνεσταλμένη και ανασφαλής, μετακομίζει...

Ξεχωριστέ μου αναγνώστη, δείχνω την ευγνωμοσύνη μου για το γεγονός ότι αγκαλιάζεις την πρώτη μου ποιητική συλλογή με τα δικά σου χέρια...

Πόσες φορές έχεις φθάσει στο σημείο, όταν φροντίζεις τον άρρωστο γονιό σου, να αποζητάς ένα σημάδι ελπίδας πως όλα θα πάνε καλά, όταν μέσα σου γνωρίζεις πως δεν θα αλλάξει κάτι προς το καλύτερο;

Η νέα ποιητική συλλογή της Ευδοκίας Ζορπίδου αναφέρεται σε παλιρροϊκά κλειδωμένους ανθρώπους που δεν αποκαλύπτουν ποτέ τη σκοτεινή τους πλευρά, στην ειμαρμένη, αλλά και στην ελευθερία της βούλησης, σε «παρ'' ολίγον ενέργειες» και μετέωρα βήματα, σε ανθρώπους με χακί «δέρμα παραλλαγής, μακρινούς επισκέπτες της ζωής», αλλά και σε ανθρώπους που γεύονται το νέκταρ της, ταυτόχρονα όμως, διερωτώνται «κι όλα αυτά προς τι;», σε ανθρώπους που «στοχάζονται για τη ζωή και τον θάνατο», που θρηνούν για την απώλεια της ομορφιάς και της νεότητας...

«Όμως, δεν είχε άλλη επιλογή, έπρεπε, οπωσδήποτε να βρει ένα σύντομο δρόμο για να τρελλαθεί...

Η ζωή κυλάει όμορφα στα εκτός...

[…] μα εσύ, πατέρα, γνώριζες πολύ καλά την παρελκυστική τακτική των ρινισμάτων που δεν τα βάζουνε κάτω παρά καλύπτονται προσεχτικά κάτω από τις επάλληλες στρώσεις της στάχτης και κει που δεν το περιμένεις ζωντανεύουν (εκεί να μένουν ζωντανά) κι αναδεύουν τα βάθη της ψυχής μας και χορεύουν έξαλλα μες στο καμίνι της ψυχής μας...

-

Ένα αισθηματικό μυθιστόρημα εντελώς διαφορετικό από ό,τι έχετε συνηθίσει...

«Ονειρεύομαι» λέμε...

Το κασσανδρικό αρχέτυπο...

Στην μικρή κοινωνία της Οδούπολης όλοι ζούνε ευτυχισμένοι, ήσυχα χωρίς τίποτα να διαταράσσει την απλή και ήρεμη ζωή τους...

Τι συμβαίνει όταν ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με την αλήθεια, που πεισματικά αρνείται να παραδεχτεί; Πού μπορεί να οδηγήσει η απόγνωση; Τι γίνεται όταν η ψυχή παγώνει; Ο Λάμπρος και η Θάλεια θα μπορούσαν να είναι ένα συνηθισμένο ζευγάρι, αλλά δεν ήταν...

-

«Λεπτές Χορδές»...