[…] Ήθελε να γευτεί την πίκρα του καπνού της, να ελευθερωθεί από τα σπάργανα της ευπρέπειας και του ευδόκιμου βίου...

Το Ταξίδι στον Πράσινο Ήλιο είναι ένα λαϊκό αφήγημα (και όχι μια τάχα μου «αφήγηση») που πατάει σταθερά στο βίωμα κι ως εκ τούτου έχει την αυθεντικότητα του χρονικού...

O Λευτέρης, παιδί αντάρτη, μεγάλωσε στις παιδουπόλεις της Θεσσαλονίκης και της Ρόδου, που δημιούργησε η Φρειδερίκη για τα παιδιά από τις ρημαγμένες από τον Εμφύλιο περιοχές στο τέλος του πολέμου...

Καθημερινά κάθε άνθρωπος προσπερνάει ανθρώπους...

Μακρινές θείες, γειτόνισσες, πλανόδιοι πωλητές, περαστικοί, παιδιά, περιθωριακοί τύποι, αδέσποτα, δευτερεύοντες χαρακτήρες που αξιώνουν τα λίγα λεπτά δημοσιότητας που τους αναλογούν, όσο κρατάει κι η ανάγνωση των αφηγημάτων που απαρτίζουν τη συλλογή...

Στις ραδιοφωνικές του εκπομπές ο Ιλάν προετοιμάζει, για την ακρίβεια χρωματίζει, με λεπτομέρεια τις εκφωνήσεις του, ενώ οι ακροατές του έχουν την εντύπωση πως αυτοσχεδιάζει...

Είναι λεπτή, σχεδόν αόρατη, η γραμμή που μετατρέπει εντός μας ένα σημαντικό βίωμα σε ιστορικό γεγονός...

Μια ανάμνηση που είχε για χρόνια ξεχάσει, ζωντάνεψε με αφορμή το ερώτημα του γιου του για το εάν είχε κάνει ποτέ ράμματα...

Στα αφηγήματά του, ο Χριστόφορος Λιοντάκης καταφράφει τα γεγονότα όπως τα έζησε στον γενέθλιο τόπο του, το Ίνι, ένα χωριό στην ανατολική Μεσσαρά στην Κρήτη από το 1945 ως το 1956, δηλαδή τα μεταπολεμικά χρόνια, τα φορτισμένα από την κατοχή, τον εμφύλιο και τις δύσκολες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες της εποχής...

Συνεχίζοντας την ενασχόλησή της με τα θέματα των Μεσογείων, ιδιαίτερα Μαρκόπουλου – Πόρτο Ράφτη, η καταξιωμένη ερευνήτρια Σοφία Γκλιάτη-Χασιώτη περνάει τώρα από την τοπική Ιστορία, τη Λαογραφία και τη μικρο-Κοινωνιολογία στη διήγηση γεγονότων, με τρόπο που παραπέμπει στην πεζογραφία, τη μαρτυρία, το παραμύθι και την προφορική παράδοση...

ΜΙΑ ​Ι​ΔΙΟΣΥΓΚΡΑΣΙΑΚΗ ​Π​Ε​ΡΙΔΙΑΒΑΣΗ τ​ης πόλης το​υ ​Αμβούργου σ​ε τρία κεφάλαια — τ​ο πρώτο, γοτθικό/ρομαντικό, τ​ο δεύτερο, περ​ί ​αγαλμάτων, τ​ο τρίτο, μι​α λογοτεχνική συνομιλία μ​ε τ​ον Χάινε...

«Η καταφυγή στους τόπους μνήμης της παιδικής ηλικίας λειτουργεί παραμυθητικά, λυτρωτικά και δεν είναι τυχαίο ότι το κείμενο γράφτηκε κατά τη διάρκεια του πρώτου και του δεύτερου εγκλεισμού της πρόσφατης πανδημίας...

-

Τα κείμενα αυτής της συλλογής χαρακτηρίζονται αφηγήματα επειδή δεν ακολουθούν κατά κανόνα τη δομή του κλασικού διηγήματος...

Όταν τα ακροδάχτυλα ανατινάζονται στα πληκτρολόγια, αρκεί ένα άγγιγμα, ένα χάδι, για να νιώσεις, να θυμηθείς...