16 εξαιρετικές ιστορίες -σε ένα πνεύμα απολύτως διαφορετικό από αυτό ενός Δυτικού πολιτισμού που πεθαίνει μέσα στα ίδια τα αδιέξοδα των αντιλήψεών του- με υψηλή λογοτεχνική αξία, που σε καλούν έστω για λίγο να ζήσεις την περίσκεψη, την καλοσύνη, τη σοφία και την αγάπη της Ανατολής για τον άνθρωπο και τα παθήματά του και να αισθανθείς την αμυδρή χαρά μιας ελπίδας για έναν τρόπο σκέψης, για έναν τρόπο ύπαρξης εν τέλει, που θα μπορούσε ίσως να αφορά όλους μας...

Άνδρας αποφασίζει να αυτοκτονήσει; Νεαρό ζευγάρι στην πόλη - αδύνατον να αποφασίσει...

Δέκα διηγήματα, δέκα θραύσματα ζωών που διηγούνται συνοπτικά και μελαγχολικά την ύπαρξη τους με άξονα την πόλη...

Με βάζει να καθίσω στην καρέκλα απέναντί του...

Μικρές ιστορίες σαν χρονογραφήματα, κάποιες γραμμένες στο προφίλ μου στο διαδίκτυο...

Το βιβλίο επαναφέρει τα κείμενα αυτά στην επικαιρότητα, είκοσι χρόνια μετά από τον πρόωρο θάνατό του...

Ο κόσμος του τρόμου μέσα από δεκατρείς αυτοτελείς ιστορίες, που θα κρατήσουν καθηλωμένο ως και την τελευταία σελίδα μέχρι και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη του είδους...

Τα κοιτούσε ασάλευτος, επί ώρα, ριγμένα ατάκτως, άπονα, δίπλα στον κάδο των σκουπιδιών, με ξεφλουδισμένες λαδομπογιές και ξεχαρβαλωμένους μεντεσέδες· τέλος, έσκυψε, έπιασε ένα, το σήκωσε όρθιο, το έστρεψε (φιλτράροντας με τις γρίλιες το φως) προς τον ήλιο (πέρα, στο βάθος, κατακόκκινος, κατάκοπος, μόλις που κρατιόταν στον αέρα ακουμπώντας τις παρειές του στο άνοιγμα δύο πολυκατοικιών), ξεδίπλωσε περαιτέρω τα δύο φύλλα ρυθμίζοντας οριζόντια την οπτική, διαβαθμίζοντας την εσωτερική μοναξιά, χαζεύοντας απαρατήρητος τον έξω κόσμο, καθώς ο πατέρας του, ημικλινής στον καναπέ, σβήνοντας στον νοτισμένο ήχο της φθινοπωρινής βροχής ένα αποτσίγαρο «Ρήγας» φίλτρο, είπε ξαφνικά: «αρκεί μια γούβα βρόχινο νερό, γιε μου, για να αναποδογυριστεί ο κόσμος»...

Φόνος είναι η αφαίρεση της ζωής ενός άλλου όντος...

Σε μια πόλη αφιλόξενη και δυστοπική όπως είναι η Αθήνα, οι ήρωες της συλλογής διηγημάτων ζουν μια περιπέτεια, αντιμέτωποι με αντιξοότητες άλλοτε οριακά τραγικές και άλλοτε φαιδρές...

Πήρε τον δρόμο για τη θάλασσα με το κορίτσι στα χέρια του...

Πόση ανακούφιση νιώθουμε όταν βλέπουμε αυτά τα οχήματα που αδειάζουν τους κάδους των απορριμμάτων στους δρόμους; Όταν μαζεύουν μ’ εκείνον τον χαρακτηριστικό θόρυβο της πρέσας τους τα σκουπίδια όλων μας; Παίρνοντας μαζί τους ό,τι βρώμικο πετάξαμε, ό,τι δεν χρειαζόμαστε πια; Κάπως έτσι και τούτο το βιβλίο, μάζεψε χρόνια τώρα, μπορεί και πάνω από δεκατέσσερα, τις σκέψεις και τα συναισθήματα που βάρυναν τον κάδο της ψυχής μου και τα πήρε μαζί του...

Σε έναν κόσμο όπου η σιωπή της ψυχής αντηχεί πιο δυνατά από κάθε κραυγή, ένας άνθρωπος ξεκινά ένα ταξίδι βαθιά μέσα στον εαυτό του...

Πόσο ανεκτίμητα αληθινό ή πόσο απογοητευτικά faux μπορεί να αποδειχτεί ένα φωτοστέφανο; Οι ήρωες των οκτώ διηγημάτων της συλλογής, σαν άλλοι «άγιοι» και «αμαρτωλοί» των παραβολών, ξεδιπλώνουν τις ιστορίες τους αποκαλύπτοντας τις πιο βαθιές σκέψεις, τα πάθη, τις αδυναμίες τους...

Σήμερα οι άνθρωποι έχουν ως όνειρο και προσδοκία να φτιάξει ο καθένας τη ζωή του και να οικοδομήσει την προσωπική του ευημερία… Όμως υπάρχουν ακόμη κάποιοι “αμετανόητοι”, που θέλουν και επιδιώκουν δίκαια και ειρηνικά να κάνουν κάτι καλύτερο για τον κόσμο...