Η σαρκική, ενύπνια και γλωσσική περιπέτεια ενός άντρα από την παιδική ηλικία έως την ωριμότητα....

Είμαστε σκέψεις, χειρονομίες, σιωπές του Θεού....

Το πιο ενδιαφέρον μυθιστόρημα του 1994, απ όσα διάβασα, βρίσκω πως είναι η "Αυτοβιογραφία ενός βιβλίου" του Μισέλ Φάις....

Ο πυρετός της "χαμένης επανάστασης" καθρεφτίζεται -εφιαλτικά αστείος- στις "Βάκχες", στο Μπούλκες, στο αλτσχάιμερ, στη σκουπιδοτηλεόραση και στην τρομοκρατία - κουβάρι δεινών μιας πολύπαθης οικογένειας....

Οι άρρωστες μέρες ενός ψυχιάτρου διασταυρώνονται με τις παυσίλυπες λέξεις ενός συγγραφέα; Μήπως ισχύει το αντίστροφο; Ο Μισέλ Φάις, όπως και στο προηγούμενο μυθιστόρημά του, πατάει στα χνάρια της αυτοβιογραφίας ενός άλλου - εν προκειμένω το προσωπείο του είναι ο Γεώργιος Μ....

"Το κίτρινο σκυλί" είναι ένα κείμενο επείγουσας γλωσσικής πραγματικότητας....

"Ο Φάις, σε ένα σημείο, γράφει για τον τρόπο με τον οποίο ένας πιστός σταυροκοπιέται, ώστε να μεταμορφώσει το εφήμερο σε αιώνιο....

Δύο χαρακτήρες, βγαλμένοι από τον παφλασμό του ανώνυμου πλήθους, ξεκολλημένοι από την τοιχογραφία της επείγουσας καθημερινότητας, και μια απροσδιόριστη φωνή μας παρασύρουν σε μια πυρετώδη πεζοπορία σε μια άγνωστη και οικεία πόλη, μια απρόβλεπτη πόλη σαν την Αθήνα....

Ένας άντρας και µια γυναίκα συναντώνται επί µια δεκαετία, στο ίδιο πάντα δωµάτιο, τις ίδιες πάντα µέρες, την ίδια πάντα ώρα, κάθονται διαγωνίως απέναντι σε δυο όµοιες πολυθρόνες και συνοµιλούν....

Η Lady Cortisol (κορτιζόλη ονοµάζεται η ορµόνη του φόβου, του πανικού και της κατάθλιψης) είναι ένα εκτενές, παραληρηµατικό κείµενο, όπου µια γυναίκα απαντά στις εξαντλητικές και καταιγιστικές ερωτήσεις ενός απροσδιόριστου άντρα....

Ανάµεσα σε µια αινιγµατική γυναίκα κι έναν κλονισµένο άντρα κινείται, σχεδόν φασµατικά, ένα ρευστό, δυσοίωνο πλήθος....

Ηµερολόγια, όνειρα και επιστολές αναδεύονται στον βυθό της αποσπασµατικής και ηµιτελούς γραφής του Φραντς Κάφκα (1883-1924)· ηµερολόγια, όνειρα και επιστολές αποτελούν την πρώτη ύλη αυτού του φυγόκεντρου µυθιστορήµατος...

Σηµειώσεις ενός παράδοξου µελετητή του Ευριπίδη; Ένας Δραµατοθεραπευτής αναλαµβάνει ν’ ανακουφίσει τους ήρωες στις Βάκχες; Τραγούδια για την Ήπειρο (αδελφή του Πενθέα); Οντισιόν για έναν ρόλο που δεν υπάρχει; Στη νουβέλα Caput mortuum [1392], µε τον υπότιτλο Φάρσα αφανισµού, ο Μισέλ Φάις, µε αφορµή τις Βάκχες του Ευριπίδη, µιλάει για τη σαγήνη της βίας, την οικογενειακή αποσύνθεση, την πολιτική αποχαλίνωση, τη σεξουαλική ρευστότητα, τη µεταφυσική κατάπτωση, αλλά και τη µετέπειτα αισθητική και ιδεολογική εργαλειοποίησή τους στη συνείδηση του αναγνώστη και του θεατή ενός τόσο οριακού και αµφίσηµου κειµένου...

Εβδοµήντα µία ιστορίες στη φόρµα του διαλόγου ή του µονολόγου (θεατρικής ή κινηµατογραφικής πνοής)...

Ογδόντα επτά ιστορίες ανάµεσα στο αµήν και το αµήν· ιστορίες που έλκονται από το µη περαιτέρω και το γένοιτο/έτσι ας γίνει (αµέν – εβραϊστί: אמן)· κείµενα που ταλαντεύονται ανάµεσα σε ηµερολόγιο, αφορισµό και όνειρο...

Ένας άσπρος γάτος, ένα μπλε ποδήλατο, μια ξύλινη καρέκλα, ένα ασημένιο ρομπότ, ένας δάσκαλος του τζούντο, μια καθηγήτρια του πιάνου, ο Μιχάλης, η Δώρα, ένας άστεγος, η Μέλι, μια ξεναγός κι ένας καφέ αρκούδος απαντάνε στην ερώτηση: «Πού πάνε τα όνειρα όταν ξυπνάμε;»...

Έχετε δει ποτέ βιβλίο να κρύβεται πίσω από άλλα βιβλία σε βιβλιοθήκες; Να τρυπώνει ανάμεσα σε πουλόβερ, σε κάλτσες και σκουφιά; Να μπαίνει μέσα σε φούρνο, με κίνδυνο να ψηθεί σαν μπιφτέκι ή σε ψυγείο, με κίνδυνο να παγώσει σαν παγωτό; Να χώνεται πίσω από γλάστρες, καναπέδες και ντουλάπες; Να γλιστράει σε χαραμάδες, να πέφτει μόνο του μέσα στη σακούλα των σκουπιδιών; Αυτά κι άλλα απίθανα πράγματα σκαρφίζονται τα ντροπαλά βιβλία για να μην τα καταπιεί η ντροπή τους ― μεγάλη, τόσο μεγάλη όσο ένας εξαφανισμένος δεινόσαυρος...