Ο πυρετός της "χαμένης επανάστασης" καθρεφτίζεται -εφιαλτικά αστείος- στις "Βάκχες", στο Μπούλκες, στο αλτσχάιμερ, στη σκουπιδοτηλεόραση και στην τρομοκρατία - κουβάρι δεινών μιας πολύπαθης οικογένειας. Ένα δίπτυχο μυθιστόρημα για την κατάρρευση της "πορφυρής" ουτοπίας και τις ιλαροτραγικές επιβιώσεις της στο αφήγημα του τόπου· ένας αδιανόητος αυγουστιάτικος διάλογος σ ένα κυψελιώτικο ρετιρέ κι ένα κυκλικό τετραφωνικό κείμενο (σε μορφή εγκιβωτισμένου βιβλίου) μετεωρίζονται, υπό το βάρος της μετεμφυλιακής νέκυιας, από το σφαγείο της μνήμης στη σαρκοφάγο της αγάπης· ένα μεταμυθοπλαστικό παιχνίδι για τις αχαλίνωτες ορμές της Ιστορίας, τα αποσυνάγωγα θύματά της αλλά και τους ποικίλους ταριχευτές της· μια παρτιτούρα κωμικής απόγνωσης για τη μανία και το πένθος της δημόσιας εξομολόγησης. Το νήμα, στην άτυπη τετραλογία του Φάις, είναι η "αυτοβιογραφία ενός άλλου". Αν, δηλαδή, με τον Τζούλιο Καΐμη ("Το μέλι και η στάχτη του Θεού"), τον Γ.Μ. Βιζυηνό ("Ελληνική αϋπνία") και την Κωνσταντίνα Κούνεβα ("Το κίτρινο σκυλί") φώτιζε τη δύναμη της αδυναμίας, στα "Πορφυρά γέλια", με αθέατο πρωταγωνιστή τον Νίκο Ζαχαριάδη ή Κούτβη, ή Κούκο ή Νικολάγιεφ ή Αντικείμενο -αναποδογυρίζοντας τη μάσκα- φωτίζει την "αδυναμία της δύναμης".